Wysoka (Wysokie Skałki) położona w Małych Pieninach ma 1049,9 m wysokości i jest najwyższym szczytem Pienin. Ze szczytu rozpościera się przepiękna panorama na Trzy Korony, Babią Górę, a przy dobrej pogodzie również na Tatry. Szlak prowadzący przez wąwóz Homole, a później grzbietem Małych Pienin można zaliczyć do jednego z najbardziej malowniczych, jakim ostatnio wędrowaliśmy.

Pierwszy raz w Pieninach byłem, gdy miałem niewiele więcej lat niż obecnie ma Nadia. Moja babcia pojechała tam do sanatorium i gdy ją zawieźliśmy na miejsce, to wspólnie wybraliśmy się na malowniczy spacer do wąwozu Homole. Kilka lat później pojechaliśmy w Małe Pieniny z kolegą Bartkiem wyposażeni w ciężki namiot, wielkie plecaki, 2-3 rolki kolorowego filmu założonego do pożyczonego aparatu marki Zenit, gotowi na wielką przygodę. Pieniny miały trochę inny pomysł, bo przez cały wyjazd niemiłosiernie lało, a wszystko przemokło w kilka chwil.
Tym razem miało być inaczej. Prognoza pogody zapowiadała, że czeka nas wspaniały dzień i tak z małym plecakiem wyposażeniu w prowiant, drobne przekąski, pełni uśmiechu na twarzy ruszyliśmy, poznawać piękno Pienin. Naszym celem było zdobycie kolejnego szczytu w ramach Korony Gór Polski – tym razem miał to być najwyższy szczyt Pienin – Wysoka (Wysokie Skałki).

Wąwóz Homole

Przewodniki i liczne portale turystyczne Pienin okrzyknęły wąwóz Homole jedną z najpopularniejszych (oczywiście zaraz obok ze szczytu Trzy Korony) atrakcji turystycznych regionu. Nie ma co się dziwić – jest tu po prostu pięknie. Wąwóz Homole to niesamowicie urzeźbione, strzeliste ściany, to piękna zieleń, a dnem nieśpiesznie płynie potok Kamionka.
W niektórych miejscach wędrówka wąwozem przypomina trochę szlaki ze Słowackiego Raju, gdyż co jakiś czas na licznych kaskadach znajdują się kładki, podesty i ułatwienia dla turystów. Wielokrotnie po nich przechodzimy na drugą stronę potoku. Warto mieć oczy dookoła głowy, gdyż w każdą stronę możemy podziwiać piękne widoki. Zdecydowanie nie można, nie warto się tu śpieszyć. Sam wąwóz nie będzie nikomu nastręczał żadnych problemów kondycyjnych, gdyż ścieżka bardzo powoli pnie się pod górę, a otoczenie nie zachęca do zbyt szybkiego tempa.
Kilka dni wcześniej trochę popadało, więc na szlaku zastaliśmy śliskie kamienie i kładki, a także duże ilości błota. Czasami była niezła zabawa, gdy but ugrzązł w lepkiej błotnistej mazi i ciężko było go wyciągnąć. Nadia czasami niepotrzebnie się denerwowała taką sytuacją, ale dzielnie walczyła z przeciwnościami przyrody.

Obowiązkowy punkt widokowy przy stacji kolejki linowej „Homole”

W pewnym momencie wychodzimy z wąwozu i napotykamy drogowskaz do punktu widokowego położonego przy górnej stacji kolejki linowej „Homole”. Odbijamy z zielonego szlaku ewidentną ścieżką(*) pnącą się delikatnie pod górę, aby za moment zobaczyć wspaniały widok na m.in. Trzy Korony. W oddali, na dole słychać było stado owiec i dzwoniące dzwonki. Słońce pięknie świeciło, było praktycznie bezwietrznie, więc spędziliśmy tam trochę czasu.

(*) Ścieżka ta nie jest oficjalnym szlakiem, natomiast teren na którym się znajduje nie jest rezerwatem, ani nie należy do Pienińskiego Parku Narodowego, a podlega pod Nadleśnictwo Krościenko i można z niej oficjalnie skorzystać. 

W stronę rezerwatu Wysokie Skałki

Wracamy do szlaku i idziemy w stronę malowniczo położonej bazy namiotowej Jaworki „Pod Wysoką”. Ach chciałoby się tu spędzić noc lub dwie. Kompletne pustkowie – cisza i spokój. Po dłuższej chwili zielony szlak wprowadza nas na dużą otwartą przestrzeń, po której biegają owieczki i skubią trawkę. Za nimi nieśpiesznie szedł juhas obserwując stado, a do pomocy miał kilka psów pasterskich. Nie mieliśmy wcześniej okazji, zobaczyć, w jaki sposób pomagają, jak sprawnie zaganiają niesforne owce i pilnują całego stada. Piękny widok, jak małe kudłate punkty przemieszczają się na zielonym polu. Teren jest niesamowicie malowniczy z pięknymi widokami. Warto pod jednym z drzew przysiąść, przekąsić coś dobrego i napawać się otaczającą nas przyrodą.

Dochodzimy do skrzyżowania szlaków i już teraz czeka nas ostatnie kilkanaście minut podejścia na sam szczyt. Po drodze pokonamy kilka metalowych schodów, a także odwiedzimy punkty widokowe, z których pięknie dzisiejszego dnia widać było panoramę Tatr.

Wysoka czy Wysokie Skałki?

Oficjalną nazwą najwyższego szczytu Pienin to Wysokie Skałki, które potocznie i zwyczajowo nazywane są Wysoka. Wysoka ma 1049,9 metra wysokości, a szczyt był znany już w danych czasach. Podobno na samym wierzchołku, a także w jego pobliżu ówcześni górnicy eksplorowali skały. W ich zapisach z 1793 roku pojawił się opis „Ta góra jest najwyższa między innymi górami i okrągła, na której skała jest jako zamek. Przystęp do niej jest zbyt przykry, zaledwie człek pieszy wniść może.”
Chwilę później stajemy na naszym 18. szczytem w ramach Korony Gór Polski z dzieckiem. Na szczycie znajduje się metalowa platforma. Dostrzeżemy tu w oddali Pieniny z charakterystycznym szczytem Trzy Korony i a także Babią Górę, którą zdobywaliśmy prawie rok temu. Jednak najładniej kolejny raz prezentuje się niesamowita lekko ośnieżona panorama Tatr. Mieliśmy duże szczęście, że mogliśmy ją podziwiać.

Nadia bardzo się ucieszyła, że na szczycie Wysoka jest skrzynka z pamiątkową pieczątką, którą wbija do swojej książeczki GOT. Pomiędzy kanapką a słodyczami przegląda wszystkie pieczątki ze swojej kolekcji. Nadia zaczęła kolekcjonować poszczególne szczyty w ramach Korony Gór Polski, gdy miała niewiele ponad 3,5 roku. Zasada od samego początku była prosta i niezmienna – nie ma taryfy ulgowej. Każde wejście na szczyt i zejście w całości pokonuje na własnych nóżkach, nawet jeżeli miałoby to bardzo wydłużyć czas naszej wycieczki. Popijamy ciepłą herbatkę z niesamowitymi widokami. Na platformie oprócz nas jest trochę osób – ach chciałoby się mieć na wyłączność to miejsce choć przez chwilę.

Zejście niebieskim szlakiem przez grzbiet Małych Pienin

Schodzimy ze szczytu Wysoka i idziemy niebieskim szlakiem, który prowadzi nas grzbietem Małych Pienin. Niby schodzimy, a po drodze czeka nas kilka podejść na okoliczne wzniesienia. Jak to powiedziała spotkana na szlaku rodzinka – 3 podejścia, 3 zejścia i dojdziecie na otwartą przestrzeń w okolicach Durbaszki. Znów można cieszyć się słoneczkiem i pięknymi widokami. Niby niewiele tu jest, bo tylko hale z jeszcze zieloną trawą, gdzieś w oddali widzimy kogoś na romantycznej przejażdżce konnej, mijamy klimatyczną bacówkę. Jednak człowiek ładuje swoje akumulatory słoneczkiem, pięknem otaczającego go świata, ciszą i spokojem.
Siadamy na mokrej trawie, wyciągamy kanapki, warzywa i słodkie przekąski. Dajemy odpocząć naszym już trochę zmęczonym stopom, a to wszystko z pięknym widokiem na Trzy Korony. Cieszymy się, że trafiła nam się wspaniała pogoda i że szlak, na który zdecydowaliśmy się, jest tak uroczy.
Ostatnie skrzyżowanie z żółtym szlakiem i powoli schodzimy z grzbietu w stronę cywilizacji, do Jaworek, gdzie zostawiliśmy samochód. Dziewczyny nie mogą się już doczekać końca. Niby to tylko 12 km, a jednak trochę męczy. Nadia mówi, że już ją nóżki bolą i gdyby trawa była sucha, to położyłaby się na nią i kulała do dołu. Także jak myślicie, że podczas naszych wędrówek nie męczymy się albo że czasami nie pojawia się jakieś marudzenie ze strony starszej lub młodszej, to tak nie jest. Też czasami mamy już dość i chcielibyśmy, aby powrót był krótszy. Na koniec dnia, po takiej pięknej wędrówce zawsze staramy się dać sobie nagrodę – pyszny deser czy solidny obiad, aby uzupełnić spalone kalorie. A później? Później, po odpoczynku planujemy kolejną wędrówkę.

Artykuły, które powinny Cię zaciekawić:

KGP#17 Biskupia Kopa – Góry Opawskie – polecany szlak, opis wejścia, informacje Wąwóz Piecky – piękny szlak w Słowackim Raju zupełnie bez turystów KGP#19 Kłodzka Góra – przyjemny szlak na szczyt i wieża widokowa – Góry Bardzkie KGP #1 – Ślęża, czyli pierwszy szczyt zdobyty Wschód słońca z Sokolicy – rozważania fotografa amatora KGP #4 Waligóra – Najostrzejsze podejście w KGP? KGP #2 – na Wielką Sowę by się szło…