Gęste, deszczowe chmury przykryły szczyty okolicznych wzniesień zupełnie przysłaniając krajobraz tarasów ryżowych Batad. Gdy wiatr trochę przewieje chmury to w oddali, w dole widać soczystą zieleń pól ryżowych. Widok, po który tu przyjechaliśmy, a teraz spowity jest całkowicie w chmurach. Deszcz rytmicznie uderza o dach pokryty falistą blachą. Pijemy ciepłą herbatę licząc na to, że jutrzejszy dzień będzie zupełnie inny, że Matka Natura zdecyduje się pokazać nam choćby fragment pięknych tarasów ryżowych Batad.

Jest poranek. Słońce nieśmiało próbuje prześlizgnąć się między chmurami. Jest ciepło i pogodnie. Schodzimy na taras restauracji i od razu naszym oczom ukazuje się klasyczny widok Batad. Jak okiem sięgnąć piękny krajobraz tarasów ryżowych w różnych stadiach: niektóre to bujnie zielone akweny wodne, w innych widać tylko wodę, a jeszcze inne częściowo wypełnione są sadzonkami ryżu. Gdzieniegdzie widać kolorowe punkciki osób pracujących w polu.
Chcieliśmy pokręcić się po tarasach ryżowych, zobaczyć je z bliska i daleka, popatrzeć na okolice Batad z różnych stron, więc postanowiliśmy, że naszym celem dzisiejszego dnia będzie dojście do malowniczego, okazałego 70-metrowego wodospadu Tappiyah Falls.

Batad  – tarasy ryżowe

Schodzimy stromą ścieżką wprost na poziom malutkiej wioski, na którą składa się kilkanaście, kilkadziesiąt małych głownie drewnianych domów położonych pośród tarasów ryżowych. Nie ma tu chodników, nie ma ulic, nie ma tradycyjnych ciągów komunikacyjnych znanych z wiosek i miast. Wszystkie ścieżki, po których chodzi się to krawędzie pól ryżowych. Czasami niektóre arterie są wzmocnione czymś na kształt cementu, lecz najczęściej jest to po prostu klepisko, torcie piasku i gliny, szerokości jednej osoby. Osoby mające problemy z utrzymaniem równowagi czasami mogą się czuć nieswojo. Tym bardziej, że różnica poziomów pomiędzy niektórymi tarasami potrafi mieć 2-3 metry, więc jest gdzie spaść. Spotkaliśmy jedną turystkę, która „zacięła” się na środku drogi. Usiadła,zaczęła płakać i krzyczeć, że się boi. Jej znajomi, przewodnik i ludzie próbowali jej pomóc. Bez skutku. Ostrożnie przeszliśmy obok niej z małą Nadią, lecz nawet widok czteroletniej dziewczynki spokojnie pokonującej ścieżkę nie pomogło. Godzinę później nadal tam siedziała.
Dookoła zielono, pachnie wioską. Pomimo, że już dawno nastał dzień to koguty ochoczo pieją z zachwytu. Na polu spotykamy głównie kobiety. Ubrane w kolorowe stroje, z kapeluszami lub ręcznikami na głowie, zgięte w pół sadzą, przesadzają, pielęgnują sadzonki ryżu. Niestety taka pozycja nie wpływa dobrze na ich postawę ciała – niektóre z nich w takiej pozycji chodzą, gdyż wieloletnia, nieprawidłowa pozycja w pracy „utrwaliła się” i obecnie uniemożliwia wyprostowanie ciała. Kawałek dalej pracują mężczyźni. Ciągną ręcznie pług na błotnistym polu. Nie ma tu ciągników czy nawet zwierząt – bardzo ciężka praca wykonywana jest tylko przez ludzi.
Chodząc pomiędzy tarasami zmieniamy swoją wysokość, perspektywę patrzenia na okolice. Pomimo, że widzimy jak wiele wysiłku, jak wiele pracy wymaga, aby móc uprawiać tu ryż, to nie możemy wyjść z podziwu jak tu pięknie. Człowiek dokonał tytanicznej pracy, aby w takim miejscu uprawiać ryż. Pola ryżowe w Batad robią olbrzymie wrażenie – są tak filigranowe, czasami bardzo małe, lecz dokładnie i bez wyjątków pokrywają szczelnie zbocze okazałej góry.

Batad – wodospady Tappiyah Falls.

Dochodzimy do „siodła”. Znajduje się tu ścieżka prowadząca na punkt widokowy oraz stroma dróżka, którą dojdziemy do wodospadów Tappiyah Falls. Schodzimy mocno w dół, tam gdzie w oddali widać wartko płynącą wodę. Wydaje się, że jesteśmy bardzo wysoko, a do wody daleko. Jednak po kilkunastu minutach stajemy pod pięknym wodospadem. Warto było w tym piekącym słońcu chowającym się za chmurami dojść do tego miejsca. Mocno orzeźwiająca woda z impetem spada ponad 70-metrową kaskadą. Dookoła ściana lasu, tropikalnych roślinności, cisza i spokój.
Nadia moczy zmęczone stópki w potoku. Ma zaledwie 4 latka, lecz doskonale poradziła sobie ze szlakiem. Po drodze często zatrzymywaliśmy się, aby przywitać się z okolicznymi mieszkańcami. Z oddali było słychać „So beautifull. What’s your name?” I jak tu się nie zatrzymać na chwilę i choćby na migi porozmawiać?

PS. Nasza druga podróż na Filipiny odbyła się w terminie 17.02-12.03.2017. Zapraszam do zapoznania się z wpisem Nadia w podróży na Filipiny 2017 , który jest relacją pisaną na gorąco podczas podróży oraz do wpisu Filipiny informacje praktyczne, gdzie znajdziecie wiele przydatnych informacji. Jeżeli kogoś interesuje nasza pierwsza podróż na Filipiny w 2016 roku to „zapiski z podróży” znajdzie w artykule Nadia w podróży na Filipiny – zapiski z podróży.

Artykuły, które powinny Cię zaciekawić:

Pola ryżowe w okolicach Tirta Gangga Atrakcje Filipin, czyli co warto zobaczyć na Filipinach Magiczne zachody słońca na Filipinach Pocztówkowa plaża White Beach w Port Barton Noclegi na Filipinach. Gdzie spać na Filipinach? Które noclegi wybrać? Ile kosztują? Port Barton – dlaczego warto tu przyjechać? Dumaluan Beach – piękna plaża nie dla każdego