Od wschodu do zachodu słońca w Karkonoszach
Dla fotografa najciekawszą porą dnia jest wschód i zachód słońca. Każdy chce zarejestrować pierwsze promienie wschodzącego słońca, każdy chce mieć ładną „fotkę” pokazującą piękny zachód słońca. Dla wielu „złota godzina” (golden hour) oraz „niebieska godzina” (blue hour) to czas spędzony w oczekiwaniu na magię na niebie, którą przygotowała Matka Natura. Kolejny raz postanowiłem z aparatem i statywem zobaczyć jak wygląda wschód i zachód słońca w Karkonoszach.
Wschód słońca w Karkonoszach
Z lekkim uderzeniem zamykają się drzwi schroniska, w którym zostawiam za sobą ciepło śpiwora. Na zewnątrz jest jeszcze ciemno. Szczelniej zaciągam kaptur na głowę i poprawiam rękawiczki. Jest zimno. W poświacie księżyca widać wydeptaną ścieżkę, która wprowadza na grań Karkonoszy. Krok za krokiem pokonuję wysokość z nadzieją na wspaniały spektakl chmur, kolorów i słońca, który tego poranka zaserwuje mi Matka Natura.
W oddali widać jeszcze ciemny obrys dobrze wszystkim znanej Śnieżki. Niestety, tym razem charakterystyczny spodek budynku obserwatorium meteorologicznego nie jest oświetlony. Pomimo, że jest jeszcze wcześnie i sporo czasu do wschodu słońca to jest już jasno. Jest cisza, brak wiatru, a niebo powoli robi się coraz jaśniejsze. Na horyzoncie pojawiają się niewielkie ilości chmur i mgieł. Wszystko zabarwia się czerwienią, pomarańczą i żółcią. Jest przyjemnie. Słońce znad grani Karkonoszy wita nowy dzień.
Zachód słońca w Karkonoszach
Podobnie jak ostatnio we Wrocławiu obserwowałem tego samego dnia Wschód słońca, tak i podczas tego weekendu dane mi było podziwiać wschód i zachód słońca w Karkonoszach. Pomimo, że to tylko kilka godzin różnicy od rozpoczęcia do zakończenia dnia to warunki pogodowe w górach potrafią zmieniać się bardzo szybko.
Każdy, kto kiedykolwiek był ze mną na plenerze fotograficznym wie, że wolę być na miejscu nawet godzinę za wcześnie niż spóźnić się choćby minutę. Podczas wejścia na szczyt Śnieżki trochę wiało, jednak dopiero na samej górze można było odczuć potężną siłę hulającego wiatru. Pomimo odpowiedniej odzieży, czapki i rękawiczek wiatr był zimny, przeszywający na wskroś. Podobnie jak podczas poprzedniej nocy, trzeba było się odpowiednio chować i zasłaniać statyw, aby zdjęcia wyszły nieporuszone.
Mimo smagającego wiatru przyjemnie było patrzeć na morze chmur, które szczelnie zasłoniły czeskie doliny, a ognista kula słońca pięknie je podświetliła. Kolejny raz na horyzoncie pojawiły się pastelowe kolory i kolejny raz można było zarejestrować kilka kadrów zachodzącego słońca w Karkonoszach.
