Wspinanie w Arco - przegląd rejonów wspinaczkowych

Każdy, kto choć trochę liznął wspinania na zachodzie zna to miejsce. Różnorodność sektorów, ogromna ilość dróg, doskonały stan ubezpieczenia w wygodne ringi i stanowiska zjazdowe. Do tego całość malowniczo położona w przepięknych Włoszech. Czego chcieć więcej? Dlatego postanowiliśmy zobaczyć na czym polega wspinanie w Arco i doświadczyć tego na własnej skórze opuszków palców.

W piątek po południu zapakowaliśmy naszego „szerszenia” i udaliśmy się w drogę do Arco. Jak zwykle najłatwiejsza i najszybsza droga prowadzi przez Niemcy, Austrię aż do Włoch. Droga dosyć dobrze znana, lecz nie obyło się bez małego błądzenia w okolicy Monachium. Zamiast skręcić w stronę Strassburga, to pojechaliśmy przez centrum miasta. Po około 15 godzinach znaleźliśmy się w Arco. Małe miasteczko nad jeziorem Garda, otoczone niezliczoną ilością skał.
Postanowiliśmy, że na początek udamy się do rejonu najbardziej popularnego – Massone. Może, dlatego, że w naszym przewodniku był on opisany na pierwszych stronach. Postanowiliśmy również przespać się trochę, co okazało się bardzo dobrą decyzją. Trochę trudno zasypia się w miejscu, dosłownie półtora rzutu kamieniem od rewelacyjnych skał, lecz wiedzieliśmy, że nasze organizmy domagają się tego.

wspinanie w arco underground — Droga Underground 8c+/9a w Massone.

Wspinanie w Arco – rejon Massone

Pierwsze wstawienie się do łatwej drogi wspinaczkowej o wycenie 5a i tu wielka niespodzianka. Skała bardzo wyślizgana i do tego ta wycena!!?? Przecież 5a to banalna sprawa a tutaj jedno czy 2 czujne miejsca!!! Ok, teraz zobaczmy coś trudniejszego. Zaraz obok ładniej wyglądająca 6b i tu kolejny „zonk”. Co jest grane, przecież 6b powinno też być w miarę łatwe, a tu jakieś problemy przy 4 wpince? Może jestem jeszcze zmęczony po drodze, może nie oswojony ze skałą, więc daję prowadzenie Tymkowi, który niech się sam wypowie, co o tym sądzi. Niestety potwierdził moją hipotezę, że coś tu jest nie tak. Te wyceny jakieś takie dziwne i co najgorsze to wszystko strasznie wyślizgane.
Całe szczęście nadszedł czas obiadu, więc podczas jedzenia postanowiliśmy przejrzeć dokładnie przewodnik i wybrać coś, co puści. Kawałek dalej znaleźliśmy kilka 6a i postanowiliśmy spróbować tego. Jak nie puści to z nami jest coś nie tak lub te wyceny są kosmiczne? Bardzo dziwna sytuacja, bo wszystkie 6a puszczały w OS lub flash’u i to bez najmniejszych problemów ( właśnie tak powinno być) a na drodze niby tylko o stopień trudniejszej nie dajemy w ogóle rady lub z wielkimi problemami. Proponuję na przyszłość w tym rejonie do każdej wyceny z przewodnika dodać jeden stopień.Już po całym dniu poszliśmy w górę rejonu. Czym dalej tym trudniejsze i dłuższe drogi, także eksperci skałkowi mają strasznie dużo roboty. Oczywiście spotkaliśmy grupę Słoweńców na jakiś 8-kach. Poszliśmy zobaczyć z bliska na własne oczy jak wygląda droga o trudnościach 9a, czyli Underground. Niesamowity dach, po odstrzelonych płytach i oblakach. Robi wrażenie. Od razu przypomniałem sobie film z przejście Tomasa Mrazka właśnie tej drogi!!! Szacunek.

Wspinanie w Arco – rejon Nago

Wyjazd z założenia miał być bardzo wspinaczkowy, lecz nikt z nas nie wyobrażał sobie, ze Arco to tak naprawdę ogromny teren, na którym jest mnóstwo rejonów, więc postanowiliśmy zobaczyć kilka z nich, jako, że nikt z nas wcześniej tu nie był, i dlatego nie wiedzieliśmy, który jest taki super. Na dzień dzisiejszy wybraliśmy rejon o pięknej i dobrze kojarzącej się nazwie NAGO, ponieważ w przewodniku było zdjęcie z drogi w tamtym miejscu, z której był rewelacyjny krajobraz na jezioro.Według wskazówek z topo, które mieliśmy ze sobą dotarliśmy na miejsce!!! Rejon oczywiście bardzo duży z dosyć urozmaiconymi drogami. Długie drogi, no i ten super widok na jezioro!!! Od razu chce się wspinać. Zrobiliśmy tam kilka linii. Jedne były łatwiejsze inne trudniejsze, lecz co było bardzo dziwne to skala. Otóż każdy z nas 6a robił w OS lub flash, natomiast niby tylko stopień trudniejsze 6b było bardziej wymagające i już nie puszczało tak łatwo!!! Spędziliśmy tam oczywiście cały dzień. Pogoda rewelacyjna no i te krajobrazy!!!

Wspinanie w Arco – rejon Rupe Secca Est

Kolejnego dnia chcieliśmy uderzyć na dużą ścianę. Wybraliśmy bardzo łatwą drogę, aby zobaczyć jak tu wygląda z asekuracją i ze zjazdami. Droga nazywała się Aspettando Martino i byłą wyceniona na 5c. Miała 7 wyciągów o łącznej długości 150 metrów. Tak, aby oswoić się. Tym razem, w przeciwieństwie do słoweńskiej przygody, wzięliśmy ze sobą komplet heksów i roksów, taśmy oraz mieliśmy kaski. Droga jest bardzo przyjemna i łatwa. Tak na pierwszy dzień wspinania w wielkich ścianach jest po prostu super. Każdy stan rewelacyjnie przygotowany z dwóch punktów. Jedynie po ostatnim wyciągu (koło drzewa) nie wiedziałem czy to już koniec drogi czy nie i wszedłem w wyciąg innej drogi o wycenie 7a, a to już trudności nie dla mnie. Po zorientowaniu się, że coś jest nie tak, bo prowadziłem wyciąg, który nagle wchodzi w sporych rozmiarów okap ubezpieczony starymi haczorami, więc po szybkiej rozmowie z parą Niemców, którzy wspinali się za nami, naprawiłem swój błąd i wycofałem się. Zaraz obok był koniec, więc poszukaliśmy drogi zejściowej. Na początku trzeba trochę przetrawersować w miarę wygodną ścieżką (my stosowaliśmy asekurację lotną – tak na wszelki wypadek), a następnie wchodzi się w via ferratę, która sprowadza na sam dół ściany.
Mimo, że nie wspinaliśmy się jakoś strasznie powoli, to jednak zeszło trochę czasu i nie mieliśmy już czasu, aby wbić się w jeszcze jedną drogę. Błędem było nie zabranie picia i jedzenia, więc spragnieni zaczęliśmy szukać naszych znajomych.

Jeszcze tego samego dnia pojechaliśmy do rejonu tuż nad samym jeziorem tzn. Spiaggia delle Lucertole. Rejon urokliwie położony, prosty dojazd z Arco (za drugim tunelem w stronę Torbole). Aby wstawić się w jakąś drogę trzeba przetrawersować nad jeziorem po ścianie używając sztucznych ułatwień w postaci metalowych prętów, założyć dolne stanowisko nad samą taflą jeziora i partner może się już wspinać.

Moje odczucia są jak najbardziej pozytywne. Szum fal, delikatna bryza znad jeziora, super tarcie, ładne drogi no i to otoczenie. Super, po prostu tylko łoić (czyt. wspinać się). Mimo, że rejon jest tuż obok drogi to podczas wspinania nie słychać hałasu ulicy. Polecam każdemu ten rejon nawet na dzień restowy, aby powspinać się w niepowtarzalnym klimacie!!!

Wspinanie w Arco – rejon Val Lomasone

Ostatni rejon, jaki postanowiliśmy zobaczyć to Val Lomasone. Od samego początku byliśmy zaskoczeni przygotowaniem sektora, tzn. zaraz na początku podejścia duża tablica informacyjna o rejonie z dokładnym topo, które można sobie wziąć pod ścianę. Ławeczki, dla osób nie wspinających się, każda droga rewelacyjnie oznaczona z podpisami, dobrze obita, może jedynie w niektórych miejscach trochę niefortunnie zrobione stanowisko zjazdowe, gdyż lina tarła, ale poza tym rewelacja.

Co do dróg to oczywiście całe spektrum. Od łatwych 5 na rozgrzewkę do trudnych 7 i jedna 8, i oczywiście dwu wyciągówki także o różnym stopniu trudności. Rejon chyba bardzo mało odwiedzany, gdyż nawet chwyty nie są oznaczone magnezją, więc miejsce na rewelacyjne OS.

Wspinanie w Arco – rejon Nomezino

W dzień wyjazdu chcieliśmy pojechać jeszcze po drodze do Mori, lecz na podstawie przewodnika nie byliśmy w stanie trafić, więc po konsultacji z miejscowymi, którzy nakierowali nas zamiast do Mori, trafiliśmy do Nomezino,.
Bardzo fajny rejon. Jedna ściana zaczynająca się od trudności 6a, 6b i od razu 7 i kilka 8. Mocny rejon, bardo długie drogi oraz piękne wspinanie.
Co nas zaskoczyło to zaraz jak przyjechaliśmy na miejsce to pani około 40 lat z dwójką dzieci bawiła się pod ścianą. Za jakiś czas przyjechała druga mama z kolejną dwójką i obie kobiety zaczęły się rozgrzewać na jakiś 6c, a dzieci bawiły się same. Sądzę, że taki obrazek nie do zobaczenia w Polsce!!!

Niestety po wstawieniu się w jedną drogę czas nas naglił i musieliśmy się przepakować, aby wrócić do Polski. Po wyjeździe znowu chęć do treningu oraz wielka ochota, żeby powrócić tam jeszcze raz. Wszystkim, którzy nie byli jeszcze w Arco, polecam bardzo ten rejon ze względu na urokliwe rejony oraz na bardzo rozwojowe wspinanie w różnorakiej rzeźbie. Dodać trzeba również że niezależnie od poziomu wspinającego się, każdy znajdzie coś dla siebie!!!

Poniżej lista moich przejść tego wyjazdu: (sektor – nazwa drogi – styl przejścia – wycena)